Eksperimenti Michelson-Morley, i kryer në 1887 nga Albert Michelson dhe Edward Morley, synonte të zbulonte praninë e eterit ndriçues – një medium i supozuar përmes të cilit besohej se përhapeshin valët e dritës. Eksperimenti u krijua për të matur shpejtësinë e Tokës përmes eterit duke krahasuar shpejtësinë e dritës në drejtime të ndryshme.

Ata përdorën një interferometër – një pajisje që ndan një rreze drite dhe më pas rikombinon rrezet e ndara – për të matur çdo ndryshim në shpejtësinë e dritës përgjatë shtigjeve të ndryshme. Interferometri kishte dy krahë pingul me gjatësi të barabartë, me pasqyra në skajet.

Nëse Toka do të lëvizte përmes eterit, shpejtësia e dritës në drejtim të lëvizjes së Tokës do të pritej të ishte më e shpejtë se shpejtësia e dritës pingul me të. Kjo do të shkaktonte një zhvendosje të dallueshme në modelin e ndërhyrjes që vërehet kur rrezet e dritës rikombinohen.

Sidoqoftë, eksperimenti dha rezultate të papritura: nuk u vu re asnjë ndryshim në modelin e ndërhyrjes, pavarësisht nga orientimi i aparatit ose koha e vitit. Kjo mungesë e një “ere eterike” të vëzhguar sugjeroi se ose Toka ishte e palëvizshme në eter (gjë që ishte në kundërshtim me besimet mbizotëruese në atë kohë) ose se eteri nuk ekzistonte.

Eksperimenti Michelson-Morley luajti një rol vendimtar në zhvillimin e teorisë së relativitetit special të Ajnshtajnit, i cili hodhi poshtë konceptin e eterit dhe propozoi që shpejtësia e dritës është konstante në të gjitha kornizat inerciale të referencës. Kjo teori novatore ndryshoi rrënjësisht kuptimin tonë për hapësirën, kohën dhe natyrën e dritës, dhe ajo mbetet një nga gurët e themelit të fizikës moderne.

(Eter, në fizikë dhe astronomi- një mjet hipotetik për transmetimin e dritës dhe nxehtësisë (rrezatimit), duke mbushur të gjithë hapësirën e pabanuar; quhet edhe eter ndriçues)